Het is in se wat artificieel, een leven dat ingedeeld wordt in weken, maanden en jaren. Die indeling geeft ons vooral houvast en structuur., maar het lot wacht niet tot december in januari overvloeit om jou te verrassen met een meevaller of een tegenslag.
Het eind van een jaar betekent dan ook maar zelden echt het einde van iets, behalve dan van een kalender.
Toch hebben eindejaarslijstjes en goede voornemens wel degelijk hun nut. Ze doen ons namelijk even reflecteren, ze geven ons een manier om na te denken over wat achter ons ligt enerzijds, en daaruit te leren, en ze bieden een kans om vooruit te kijken naar wat komt, anderzijds, zodat we ons ook nieuwe doelen kunnen stellen.
Voor mij was 2022 in dit opzicht een jaar dat wel degelijk een cesuur betekende, al viel die cesuur niet op 1 januari, maar wel op 6 april, toen iemand de woorden ‘je hebt kanker’ uitsprak, er op slag een voor en een na ontstond, en alles voor altijd anders werd.
De kankerdiagnose die ik toen kreeg, heeft mijn blik op het leven, op de wereld, op mezelf en op de mensen rondom me drastisch veranderd. En ook al was het een jaar van pijn, van verdriet, van onmacht en vooral van veel angst, ook al weet ik dat aan al deze negatieve effecten van de diagnose nog lang geen eind is gekomen en dat de toekomst meer dan ooit onzeker blijft, toch kan ik ook zeggen dat 2022 me net door die akelige ziekte erg waardevolle dingen heeft geleerd die mijn leven mooier hebben gemaakt. Ik deel ze dan ook heel graag met jou.
1. Op een dag gaan we dood. Dat kan binnen 30 jaar zijn of misschien is het morgen. En daarom moeten we vooral leven. Erg bewust.
De confrontatie met onze eindigheid maakt het leven meteen duizend keer waardevoller. Dit is de belangrijkste les die 2022 me heeft geleerd. Terwijl ik er vroeger van uit ging dat ik nog minstens dertig jaar te goed had, botste ik ineens op een waarheid die me met volle kracht in het gezicht werd geslagen: Het kan elk moment voorbij zijn.
Ineens vond ik het doodzonde om ook maar een minuut te verspillen aan negatieve en zinloze dingen, zoals piekeren over kleinigheden of ruzie maken. Ik wist dat elke minuut waardevol was, dat morsen met de tijd erg jammer is en dat ik maar beter maximaal genoot van al het moois dat het leven te bieden had. En dat heb ik dan ook vol overtuiging zo vaak mogelijk gedaan.
2. Mensen zijn in de eerste plaats vriendelijk, meelevend en behulpzaam.
Een idee dat stevig in mijn hoofd verankerd zat, was dat het overgrote deel van de mensen alleen aan zichzelf dacht, dat ze zich niet bekommerden om het verdriet van anderen en heel soms zelfs stiekem blij waren dat een ander door ongeluk werd getroffen omdat ze zo zichzelf gelukkig konden prijzen.
In 2022 heb ik kunnen ervaren dat dit beeld van de mensheid helemaal niet klopt. De warme, liefdevolle reacties die uit alle windrichtingen naar me toewaaiden, waren ontroerend talrijk en oprecht. Ik werd overspoeld door bloemen, door kaartjes, door berichtjes en door bezoek. Ik kreeg er een pak nieuwe vrienden bij en de hele situatie maakte ook dat ik erg duidelijk het kaf van het koren kon scheiden, waarbij het kaf die enkelingen waren die niets meer van zich lieten horen terwijl ik hen als vrienden had beschouwd, en waarbij het koren de massa lieve, bezorgde mannen en vouwen waren die duidelijk met me meeleefden.
3. Het positieve overtreft ruimschoots het negatieve in het leven. Als we het maar willen zien.
Als mens hebben we vaak de neiging om het negatieve een belangrijker plaats te geven in onze gedachten dan het positieve. Zo zijn we nu eenmaal geprogrammeerd. Dit fenomeen heet de negativity bias.
Ook ik ontsnapte er niet aan.
Gelukkig kun je je geest wel trainen om positiever naar het leven te kijken, door actief op zoek te gaan naar al wat jouw leven mooi maakt. Je kunt bewust positieve gedachten produceren, ze herhalen en ze voorrang geven. Dat leer ik anderen onder andere in mijn training Rust in je hoofd.
Mijn diagnose maakte echter dat ik mijn geest daar niet eens meer in hoefde te trainen. Door de plotse confrontatie met de dood zag ik het vanzelf. Ik zag hoe mooi het leven was en ik wilde het meer dan ooit koesteren.
In mijn blog van eind mei, anderhalve maand na de diagnose, verwoordde ik het zo:
4. Dankbaarheid is een medicijn
Heel snel na mijn diagnose voelde ik dat ik vooral dankbaar moest zijn, dat dankbaarheid een echt medicijn was dat me zou behoeden voor instorting. Ik had een gezin dat goed voor me zorgde en van me hield, ouders die er altijd voor me waren, een gezellig huis met een prachtige tuin waar ik de hele zomer in doorbracht, ik kon me in boeken verliezen die me boeiden, kreeg tonnen liefde en warmte over me heen gestrooid en er was veel zon in de periode waarin ik eerst bedlegerig was na mijn operatie en daarna chemo kreeg.
Hoewel er uiteraard ook veel momenten waren waarop ik alle moed verloor, waarop het verdriet me totaal overmande en de angst me bijna wurgde, heb ik vooral geleerd om al die dingen te zien, te voelen en er dankbaar om te zijn.
5. Elk nadeel heb zijn voordeel
Deze legendarische woorden van een ex-voetballer bleken in 2022 meer dan waar.
Natuurlijk had ik deze ziekte liever nooit gehad, was ik liever gespaard gebleven van al het leed dat er een gevolg van is geweest en dat nog altijd voortduurt.
Maar het voordeel is wel dat ik veel clutter overboord heb kunnen gooien. Ik ben radicaal gegaan voor wat ik wilde, ik heb keuzes gemaakt die ik daarvoor nooit had durven te maken.
De voordelen zijn zelfs zo mooi dat ik het als volgt wil verwoorden:
Als ik zeker zou weten dat deze ziekte nooit meer terugkomt, dat ik genezen ben voorgoed, en als ik dan, met die zekerheid, zou kunnen kiezen tussen een 2022 zonder deze ziekte of met, dan koos ik voor het laatste. Want dan zou het alle ellende waard geweest zijn. Omdat ik er zoveel moois uit heb geleerd. Omdat het alles waardevoller heeft gemaakt.
Mijn hoop is dat ook jij uit deze lessen kunt leren, dat jij, ook al heb je misschien geen kankerdiagnose gekregen en ook al leef je doorgaans zonder na te denken over het eind, deze lessen kunt integreren in je manier van denken, in je kijk op het leven, op jezelf, op je medemensen en op de wereld. Als dat gebeurt, dan heeft wat ik meegemaakt heb er nog een extra waardevolle dimensie bij: dan heb ik iets kunnen betekenen voor jou. Dat hoop ik dus uit heel mijn hart.
0 reacties