Dinsdag 16 juli 2024
Het is middag. Ik heb net gegeten. Wil grijpen naar mijn telefoon en trek al even snel mijn hand weer terug.
Geen Insta, geen Facebook, geen updates, stories, posts en gescrol. Het voelt wat bevreemdend. Gisteren was de eerste dag van mijn experiment. Twee maanden lang blijf ik weg van de sociale media. In die tijd ga ik werken aan mijn focus. Ik wil deze verloren vaardigheid alle kansen geven zich te herstellen en te versterken. Ik wil zien wat er gebeurt in een leven zoals ik het ooit heb gekend.
Toch is mijn focus niet de enige reden waarom ik dit experiment startte. Afstand nemen van de drukke platformen biedt me ruimte. Daar heb ik te lang naar gesnakt. Ik wil ruimte om te ademen, om de creativiteit in me te laten stromen. Ik wil vooral ruimte om te zijn, om het contact herstellen met mijn ware zelf.
Natuurlijk was ik al langer dan drie jaar actief op sociale media. Maar sinds ik Flow with Life opstartte in de zomer van 2021 was het ineens een must, moest het anders en meer. Sinds dat moment heb ik als een circusezeltje in rondjes gedraaid.
In de lente en zomer van 2022 was er een pauze. Alles viel stil nadat ik de diagnose eierstokkanker kreeg. Maar het zou absurd zijn om dat als een periode van rust te zien. De wereld viel op mijn kop. Ik moest zware behandelingen ondergaan en keek de dood in de ogen.
Kort na de laatste chemo pikte ik de draad weer op. Langzaamaan draaide het ezeltje weer rondjes in het circus.
Op vele momenten heeft het gevoeld alsof ik niet meer kon volgen. Dan struikelde ik over al het gedoe, krabbelde rechtop en stapte dapper weer verder.
Tot de dag waarop ik voelde: hier moet ik even uit.
Iets in me was gaan schreeuwen om rust. Misschien sloeg ik mijn smartphone op een dag wel met een hamer kapot.
Commerciële zelfmoord, hoorde ik mede-ondernemers in gedachten al zeggen, hoorde ik een stemmetje ergens in me ook fluisteren. Dit is het tijdperk van het net. Zichtbaar zijn is het credo, altijd en overal.
Een lichte twijfel stak even de kop op, maar die onderdrukte ik snel. Want ik ben geen weerloos ezeltje. Ik ben een mens. Niemand zal mij bevrijden als ik het zelf niet doe.
En toen kwam het idee: Ik maak er een experiment van. Het wordt een challenge voor focus. Meer nog dan de vele uren tijd die ze me kostten, hebben de sociale media namelijk mijn focus van me gestolen. Nu ja, zij zelf deden niets. Ik was het die het liet gebeuren, met mijn eindeloze drang naar checken, posten en scrollen. Nu wil ik mijn focus terug.
Het is slechts dag twee. En nu al voel ik wat deze pauze met me doet. Minstens vijftig keer grijpt mijn hand gedachteloos naar de telefoon. Vijftig keer vertel ik mezelf dat ik er niets heb te zoeken en trek ik diezelfde hand terug. Wanneer ik op het jaagpad langs de Leie fiets, hou ik halverwege spontaan halt. Even deze mooie omgeving filmen, denk ik, en in mijn story posten. Maar dan herinner ik me weer dat ik geen stories maak. En vervolg ik mijn weg.
Het is wennen, dit nieuwe leven, dit leven dat alleen mij en mijn naasten toebehoort. Maar het bevalt me wel. Op deze tweede dag al ervaar ik dat de creativiteit aan het stromen gaat. Enkele vage ideeën krijgen vorm, inzichten rijzen vanuit de modder naar de oppervlakte. Ineens zie ik helder welke weg ik met Flow with Life wil inslaan. Ik besef dat ik het laatste jaar wat aan het zwalpen ben gegaan, dat ik heel veel boeken heb gelezen, veel heb bij gestudeerd, en dat ik alle opgedane kennis een plek in mijn aanbod wilde geven. Somatic experiencing, trauma, interne familie systemen, yogatherapie, EFT tapping. Een hele reeks thema’s en theorieën kwamen voorbij. Ze verrijkten mijn geest, maar brachten mij tegelijk van mijn pad af. Ze creëerden te veel zijpaden. En nu, op amper de tweede dag van mijn experiment, zie ik dat in, en ik beslis: ik ga terug naar de kern, naar de basis, naar de droom die er ooit was. Starten deed ik met mindfulness, meditatie en ademhaling als medicijn tegen stress. Ik nestel me terug in die kern. Alle andere theorieën en kennis mogen die voeden, maar afleiden mogen ze niet.
Ik ga zitten en sla aan het werk, ongestoord, met onversnipperde aandacht, net zoals ik dat op mijn negende deed, toen ik urenlang kon tekenen of lezen. De wereld mocht vergaan, ik merkte er niets van.
Na een uur sta ik op. Tijd om nog wat te mediteren.
Het is het tweede luik van mijn experiment: herwin ik nog meer focus als ik meer mediteer? Ik geloof het in elk geval stellig. Meditatie is de beste manier om je focus te trainen. En dus doe ik het ’s morgens, overdag en ’s avonds, iets langer dan normaal.
Maandag 29 juli 2024
Het experiment gaat zijn derde week in. We zijn op reis. Ik focus op het hier en nu, op de natuur die ons omringt.
De afstand van sociale media voelt meer dan ooit als een bevrijding. Ik besef nu pas hoezeer ik tijdens vorige reizen bezig was met het plaatje dat ik ophing voor de buitenwereld. Ik besef hoe ik me bij elke foto die ik nam al afvroeg of hij geschikt was voor publicatie, of hij voldoende de schoonheid weergaf van de plek waar ik was. Ik herinner me hoe ik na het posten van een foto of video checkte of die geliket werd, of iemand er een commentaar bij had geplaatst.
Deze keer neem ik alleen foto’s voor mezelf. ‘s Avonds scrol ik even door mijn album, ik stuur er enkele naar het thuisfront, maar verder doe ik er niets mee. Zo win ik niet alleen veel tijd, maar ben ik vooral helemaal waar ik ben. Hier en nu, mindful.
Tegelijk gaan de shows die anderen opvoeren aan me voorbij, hun plaatjes die moeten weergeven hoe mooi of leuk of ontspannend hun reis is. Hun foto’s leiden niet tot een lichte prikkel van jaloersheid of tot ergernis, ze leiden niet tot de vraag was-die-plek-daar-misschien-niet-nog-beter-geweest-dan-waar-ik-nu-ben?
Ik mediteer zo vaak ik maar kan. En ik voel hoe de intensiteit toeneemt.
Het experiment is 15 dagen jong. Ik doe door, met meer motivatie dan ooit.
0 reacties