Er loopt een schaduw met me mee, altijd en overal. Alleen ik zie hem, voel hem, wil hem soms plattrappen zodat hij verdwijnt. Maar schaduwen laten zich niet verjagen. En dus volgt hij me, elk moment. Soms grijnst hij naar me, ontbloot daarbij zijn gemene tanden. Soms klopt hij me genadeloos neer en hap ik naar adem.
Zeventien maanden geleden is het, de dag waarop mijn leven zoals ik het gekend had onder me weggleed als een modderstroom. Eerst vond ik geen houvast meer en was er alleen maar ontreddering en paniek, maar zodra ook anderen over het monster hoorden, reikten ze me massaal de hand. Tientallen, nee honderden handen strekten zich in mijn richting. Ik werd overspoeld door liefde, door zorg. Gewikkeld in een warm dekentje volgde ik een half jaar lang het parcours dat dokters voor me uitgestippeld hadden. Er was verdriet en angst, pijn en wanhoop, maar vooral veel steun, bergen aan liefdevolle woorden.
En toen waren de behandelingen voorbij. De moeilijkste periode brak aan. Mijn lichaam moest het vanaf dat moment namelijk in zijn eentje klaren. Het monster was door de chemo verslagen, maar niemand kon weten of dat voorgoed was, geen dokter kon verhinderen of voorspellen. De toekomst strekte zich als een gigantisch vraagteken voor me uit.
Het voelde alsof ik zonder reddingsvest in zee werd gegooid, alleen verder moest zwemmen.
Tegelijk trokken de handen zich één voor één terug, de meeste stemmen zwegen. Ik voelde het dekentje elke dag verder van me af glijden. Ik begreep dat dit was hoe de dingen nu eenmaal gingen, dat de handen en de stemmen vooral voor zichzelf en hun naasten moesten zorgen, ik nam het hen niet kwalijk, maar pijnlijk was het soms wel.
Moeizaam bouwde ik mijn leven opnieuw op. Een ander leven, een beter. Er waren nog twee doelen: goed voor mezelf zorgen en goed voor anderen zorgen. Anderen helpen ook, om de rust te creëren in hun hoofd die ik zelf soms wanhopig zocht, en om op die manier zin te geven aan dit tweede leven dat ik langzaam opbouwde.
De schaduw bleef echter bij me. Hij is er nog altijd. Hij is alles wat anderen niet zien. Hij is het verdriet, de angst, de vermoeidheid en de rouw. Hij zorgt dat ik altijd herinner, nooit vergeet. Hij is het die me dwingt om elke dag na het middageten in bed te kruipen omdat het anders niet lukt. Hij is de vermoeidheid die me bij momenten totaal onverwacht overvalt. Hij is de kniepijn bij het stappen, de uitputting nadat ik een uurtje met iemand heb gepraat. En hij is de paniek die me bij onverwachte triggers helemaal verlamt.
Of ik weer zou starten op 1 september, vroeg iemand me onlangs. Ik kon het haar niet kwalijk nemen. Ook zij ziet de blogs voorbijkomen, de video’s, de Instagram stories. Het lijkt alsof ik de hele dag in de weer ben, alsof ik zorgeloos huppel en spring. Alsof alles voorbij is. En ja, er zijn dagen waarop ik huppel. Er zijn zelfs dagen waarop ik dans.
Maar daarna volgt vaak de weerslag. Want het hele verhaal is een verhaal van grilligheid, van energie en vermoeidheid die haasje over doen, van doen wat ik kan op de momenten waarop het kan. En van niets doen wanneer het niet meer lukt.
Het hele verhaal is dat waarin de schaduw me elk moment volgt. Hij projecteert mijn verdriet op de grond, mijn angst op de muur en mijn pijn op de lucht. Alleen door heel hard te schijnen maak ik hem onzichtbaar. Er zijn dagen waarop dit lukt. Er zijn andere waarop ik alleen maar om me heen kijk en zoek naar de handen, waarop ik die zo hard nodig heb.
0 reacties