Het is drie uur ‘s nachts wanneer ik de beslissing neem. Buiten raast een storm, tuinstoelen worden op een hoopje geveegd en takken breken af, maar voor mij is het een uitgemaakte zaak: het is lente.

Terwijl de regen haastig neer klettert, wrijf ik over het prille dons op mijn hoofd, daarna over mijn wenkbrauwhaartjes en wimpers, die nog kort zijn maar wel al zichtbaar, als frisse plantjes die oprijzen uit de lentegrond. En ik weet niets zekerder dan dit: Ik ben er klaar voor. Mijn tweede leven start vandaag.

Zeven maanden lang werd ik herleid tot één ding. Ik was mijn ziekte. Alle rollen die ik daarvoor vervuld had, waren ondergesneeuwd, verborgen onder een dikke laag kanker. Ik was geen collega meer, geen mind trainer, ik was geen vrouw meer of moeder. Ik was een patiënt, een uit koers geraakte planeet waar meteen talloze sterren liefdevol rond waren gaan draaien, maar die elk moment uit elkaar kon spatten.

Terwijl ik aan een duizelingwekkende snelheid door het heelal geslingerd werd, van diagnose naar operatie naar chemo, tolden de engste gedachten rond in mijn geest, opnieuw en opnieuw.

Ook voor mezelf was ik alleen nog maar kanker. Voor andere zaken was ook in mijn eigen hoofd geen plaats.

Tegelijk voelde ik me echter naakt, ontdaan van alles wat me lief was. Die ene zin had alles van me afgepakt. Ze had mijn identiteit gestolen, maar ook mijn zorgeloosheid, mijn gezondheid, mijn prille bedrijf, mijn lange wilde krullen, mijn plannen en mijn toekomst.

En nu is het lente. De wereld rondom me ontwaakt. Ik kruip uit mijn hol. Voorzichtig zet ik mijn eerste stapjes en ik voel hoe de energie in me zich samenbalt om mijn grote droom nieuw leven in te blazen: mijn eigen bedrijf. Flow with Life. Een naam die profetisch bleek te zijn. Een jaar lang had ik de trein op gang getrokken. Ik had goed snelheid gemaakt toen ik begin april met een immense knal tegen een muur aan botste. Alles spatte uit elkaar. Ik kon alleen nog mee-flowen met life.

Het is tijd om de trein weer op gang te trekken, gedoseerd, maar super enthousiast, om opnieuw mensen te leren hoe ze hun geest kunnen trainen, hen te begeleiden naar een leven in evenwicht, naar een hoofd in rust, en om dan zelf erg gelukkig te zijn met hun transformatie.

Mijn eerste leven ligt achter mij. Ik start een tweede, dat anders en beter mag zijn, dat rijper is en rijker.

Toch wil ik niet vergeten. Want niets heeft me meer wijsheid geschonken dan deze ziekte. Ze leerde me zien hoe waardevol het leven is. Ze toonde me de goedheid van zovele mensen. Ze gaf me een litteken waar niet naast te kijken valt en dat toch mag blijven. Het is deel geworden van wie ik ben. Het vertelt een verhaal dat zovele lessen uitdraagt.

Het is midden november. Van de winter hield ik nooit. Maar dit jaar heb ik er geen last van. Want het is lente. Alles groeit en bloeit en jubelt van vreugde. Ik zet de deuren van mijn tuinkamer wijd open. Laat maar komen, die lieve mannen en vrouwen die struggelen met angsten en stress. Laat ze maar plaatsnemen voor me met hun kleine hartje en met de zorgen in hun hoofd. In gedachten ga ik elk van hen meteen stevig omarmen. Samen met hen ga ik aan de slag. Met voldoening kijk ik toe hoe ze week na week verder openbloeien, als lentebloemen in de tuin, zoals dat gebeurde net voor de crash.

Het is lente. Voor hen en voor mij.

Wat de toekomst brengt, is een vraagteken. Angst zal nog vaak mijn gezel zijn. Want wat ik wil is leven. Nog heel lang. Maar ik wil de onzekerheid niet toelaten me te bevriezen.

Second life.

Een kunstwerk dat ik zelf mag inkleuren.

Wat kijk ik er naar uit.