Waarom je in het leven stapte als een perfect en gouden wezen, hoe je jezelf met klei hebt bedekt en wat je kunt doen om door de kleilagen heen weer tot bij dat goud te komen.
Heb je er ooit van gedroomd eens helemaal jezelf te kunnen zijn? Je afgevraagd hoe heerlijk het zou voelen als je je pure ik zomaar bloot kon leggen en op elk moment eerlijk en ongeremd kon laten zien wat er in je omging?
Waarschijnlijk heb je meteen daarna bedacht dat dit in deze wereld niet mogelijk is, dat naakte authenticiteit te veel gevaren inhoudt. Het leven heeft jou dat namelijk keer op keer geleerd. Wie zijn zwakke plekken laat zien, wordt net op die plekken geslagen.
Hoe je ooit verlicht aan het leven begon
Ooit was het nochtans anders. Toonde je zonder enige gêne je echte ik. Ooit ben je namelijk in al jouw authenticiteit geboren. Je was een verlicht wezen, in perfecte eenheid met jezelf en met alles om je heen. Je huilde ongegeneerd wanneer je honger had of verdriet, je stak vol vertrouwen je handjes uit naar een onbekende.
Maar je groeide. En de jaren leerden jou dat jij en de ander twee zijn. Ze leerden jou dat het soms beter was te lachen om je verdriet te verbergen of dat een stoer masker van pas kwam terwijl je het in je broek deed van de schrik. In het andere geval kon je worden gelabeld, uitgelachen misschien.
Het leven werd een kwestie van navigeren tussen mijnen en een kwestie van zelfbehoud.
Je werkte een strategie uit om je gouden zelf te beschermen. Een strategie zoals ook een groep monniken die eeuwen geleden had bedacht.
De gouden boeddha, net zoals jij
Toen het stadsbestuur van Bangkok in de jaren vijftig een nieuwe snelweg wilde aanleggen, liep die dwars door een eeuwenoude tempel. Een hijskraan moest het enorme, volledig uit klei opgetrokken boeddha-beeld verplaatsen om het te redden, maar zodra de kraan haar manoeuver startte, begon het beeld te scheuren. De kraanman liet het beeld weer zakken. ’s Nachts mat de kloosteroverste met een zaklamp de schade op. Hij scheen met het licht in de grootste scheur en zag een gouden glans. ‘s Morgens vroeg hij de andere monniken om hulp. Ze begonnen te kappen, verwijderden laag na laag de klei, en na enkele uren verrees voor hen een gigantische boeddha van puur goud.
Geschiedkundigen gingen op onderzoek. Ze vermoedden dat tempelmonniken eeuwen geleden aangevallen werden door een leger. In de hoop hun gouden boeddha te beschermen tegen diefstal, hadden ze hem bedekt met klei. Alle monniken werden bij de aanval gedood, de boeddha bleef intact, maar geen mens kon verder vertellen dat zijn kern van goud was.
Hoe ook wij ons goud hebben bedekt
Zo ging het ook met jou nadat je ontdekt had dat puur en eerlijk zijn gevaren inhield. Je ontwikkelde strategieën en verdedigingsmechanismen en legde een beschermende laag klei over je heen. Na een tijd was het gouden wezen in je zo bedolven onder de klei dat je geen idee meer had hoe je het nog terug kon vinden. Misschien herinnerde je je niet eens meer dat het er nog was.
Maar als we onze onschuld en puurheid, onze kwetsbaarheid en onze tederheid bedekken, raken we het contact kwijt met de liefde in ons zachte hart. We lijden.
Het goede nieuws: je kunt terug tot bij het goud komen
Hoe dik de kleilaag ook geworden is, hoe vaak je ook gekwestst werd in jouw leven, er is altijd een mogelijkheid om terug te keren naar je innerlijke zelf, die prachtige jij, die bepaalt wie je echt bent, een wezen dat liefde en compassie in zich draagt en zich met een hart van zachtheid openstelt voor alle leven.
Die weg naar binnen heet mediteren. Tijdens een meditatie worden namelijk de delen van ons brein die met zelfbewustzijn te maken hebben geactiveerd. Je leert om niet in te gaan op je eigen gedachten en overtuigingen, die ontstaan zijn uit de kleilaag en die ons niet de waarheid vertellen. Wie mediteert, negeert wat uit de kleilaag komt en gaat terug naar zijn zuivere zelf.
De weg naar binnen is hobbelig en lang. Er is doorzettingsvermogen nodig en discipline en er komen obstakels op je pad. Maar bij elke meditatie dring je een stukje verder door de lagen heen. De klei wordt steeds transparanter.
En op een dag krijg je haar te zien. De glans. Het goud dat door alles heen schijnt. Op die dag heb je jezelf teruggevonden. Jouw perfecte zelf, liefdevol en onbevangen, in complete eenheid met alles om je heen. Je bent terug verlicht.
