Ze begon achteraan te knippen. In de spiegel zag ik nog het vertrouwde beeld, de lange lokken met krullen die mijn gezicht omkransten zoals ze dat altijd hadden gedaan.

Toen moesten ook die eraan geloven.

Ik sloot mijn ogen. De tranen bleven maar stromen.

En ik wist dat ik niet alleen mijn haar achterliet. Ik wist dat ik sowieso nooit meer dezelfde zou zijn, dat dat niet meer kan. En dat het ook niet mag.

De ik met de lange krullen is de ik die keer op keer gewaarschuwd werd, het is de ik die haar lichaam hoorde schreeuwen, die geen idee had hoe ze die boodschap moest rijmen met de boodschap dat er zoveel moest, en die dan maar wat harder duwde op het pedaal. Het is de ik die decennialang keer op keer bezweek onder stress en onverwerkt trauma, die nooit een volledige nacht kon slapen, die van depressie naar burn-out naar volgende depressie zwalpte en tussendoor wanhopig probeerde gelukkig te zijn.

Het is de ik die op een dag zoveel waarde en waarheid had gevonden in de oosterse filosofie, in de eenheid van lichaam en geest, die er rotsvast in geloofde, die vol overtuiging elke dag aan meditatie en yoga deed en aan ademhalingsoefeningen.

Maar die meteen na die oefeningen weer als een slavendrijver haar eigen lijf tot het uiterste dreef.

Het is de ik die door angst en onzekerheid werd gedreven, die altijd anderen wilde helpen en zichzelf helemaal vergat.

Die ik komt nooit meer terug.

Hij zit in deze krullen. Hij mag er blijven.

Misschien heb ik op een dag nieuwe lange krullen. Het zullen de krullen zijn van de Eveline 2.0. Het is verdomd moeilijk om die nieuwe ik net in deze zware tijden te vormen, om de vertrouwde gedachten van wanhoop en machteloosheid een halt toe te roepen in alle pijn en verdriet, maar ik blijf het proberen. Ik blijf werken aan een nieuwe ik, een ik die rust boven alles zal zetten, die elk signaal van haar lichaam aandacht zal geven, en die de waarde van het leven nooit meer zal vergeten.