Mijn nieuwe uitdaging krijgt steeds concretere vormen. Zo werd ik de laatste dagen al meerdere keren gecontacteerd. Mensen vragen me om hen meditatielessen te geven of een mindfulnesscursus, hoewel ik nog niet gestart ben.

Ik zou kunnen zeggen dat ik op wolkjes loop omringd door gouden druppels nu alles dichterbij komt. Dat ik elke dag mijn handen tegen elkaar druk in een gebaar van dankbaarheid en zingend door het huis zweef.

Maar dat zou niet alleen overdreven zijn. Ik zou ook liegen. Of op zijn minst een deel verzwijgen van de realiteit. Want uit je comfortzone stappen, naast dat domein gaan staan waarin je jezelf expert mag noemen, en dan als groentje een wereld binnentreden waarin anderen al jaren vertoeven, dat heeft uiteraard twee zijden:

de joepie-zijde en de angst.

Het comfort van de gekende bubbel

Vraag me om ”l’accord du participe passé” uit te leggen in al zijn finesses, geef me vervolgens tien blanco bladen, en ik teken uit het hoofd een reeks schema’s, ik noteer regels, vermeld COD en COI, heb het over avoir en être, over de verbes pronominaux en nog veel meer.

Ik doe het al dertig jaar. Het is mijn expertise. Natuurlijk maak ik nog eens een fout en ken ik niet elk woord uit het woordenboek. Maar ik beheers de materie door en door. En dat zorgt voor vertrouwen. Taal is mijn ding. Literatuur nog meer. Zo bracht mijn passie me er zelfs toe enkele romans te schrijven en op die manier mijn kinderdroom waar te maken. Nooit eerder was ik zo trots geweest. En dat ben ik nog steeds.

En toch … Ergens kriebelde al jaren het verlangen om ook iets te gaan doen met die andere grote passie van me, psychologie en spiritualiteit. Die hadden me al in mijn jeugd mateloos geboeid. Ik was begonnen met mediteren en yoga, had stapels boeken gelezen over mindfulness en over positieve psychologie, was zelf mijn hele leven aan het worstelen met mijn gevoeligheid, … en na een tijd drong het verlangen zich op om andere mensen met deze kennis en tools te helpen.

En dus gooide ik me in het diepe. Ik volgde alle opleidingen die ik nodig had om mezelf ook in die materie expert te mogen noemen, studeerde, legde examens af en maakte plannen om er professioneel mee aan de slag te gaan.

Het echte werk kon beginnen. Al had ik op dat moment geen idee wat dat was. Ik had vooral geen idee dat het werk dat ik voor ogen had slechts een fractie inhield van het titanenwerk errond. Want gewoon voor jezelf beslissen dat je mensen gaat leren mediteren of juist ademhalen brengt nog geen klanten tot bij jou.

Zoeken naar de balans tussen gedrevenheid en angst

Elke dag timmer ik verder aan de weg. Er is zoveel dat ik erbij moet nemen, zoveel dat ik moet leren. Naast het samenstellen van mijn eigen cursussen en het schrijven van meditatiescripts is er ook de marketing, sociale media, content aanvoeren voor een website, leren werken met Canva en met een hoop andere programma’s en apps, en nog duizend andere dingen.

Het is een proces van vallen en opstaan. Soms van vallen en net iets te lang blijven liggen. Van ontmoedigd zijn en me met moeite herpakken.

Het grootste pluspunt: persoonlijke groei en zelfkennis

Maar deze stap uit mijn comfortzone leert me vooral veel over mezelf. Hoe ik omga met uitdagingen, met moeilijkheden, welke de sterktes zijn die ik van mezelf nog niet kende en welke zwaktes ik ook nog niet in mezelf had gezien. Soms is de paniek allesoverheersend. De angst om te falen. Maar dan is er ineens weer iemand die me zegt dat hij in me gelooft, er is die eerste meditatiesessie waar de deelnemers verheugd over zijn en waar ik zelf nog het meest van geniet, er komen aanvragen binnen, en dan ga ik weer verder.

Uit je comfortzone stappen is springen zonder goed te weten waar je landt. Op je gedrevenheid proberen te vliegen. Je vleugels verbranden, neerstorten en wachten tot zich nieuwe vleugels vormen.

Het is dankbaar zijn om de kansen, nu en dan even steun zoeken bij iemand die je op deze weg is voorgegaan en hem raad vragen, het is proberen en falen en opnieuw proberen op een andere manier.

Maar bovenal is het een ontmoeting met je uniekheid.

Want mijn comfortzone is niet die van een ander. Ook de stap eruit beleef ik op mijn unieke manier.

Misschien is dat wel de belangrijkste les om op verder te werken, de troef die we allemaal hebben.

Dat ik ik ben.

En jij jij.

En dat ik iets bied dat niemand anders kan bieden. Omdat ik de enige ben die ik is. Misschien moet ik vooral dat als een troef zien.