Ik was mijn koffer aan het pakken om terug naar huis te gaan na mijn ayahuasca retreat toen Eunice samen met de vertaalster voor mijn bungalow stond die ochtend. Ze straalde als de zon, lachte haar mooiste glimlach, die ik bij voorbaat al begon te missen omdat dit de warmste glimlach was die ik ooit had gezien.
Tijdens ons hele verblijf had deze zus van de sjamaan ons met een oneindige hoeveelheid aan liefde overspoeld. Ze was onze moeder, onze zus, onze vriendin, onze beschermster tegen alle kwaad. Zelf leidde ze bijna elke namiddag een ceremonie met mapacho, met gezangen, met rituelen en met vooral heel veel liefde. In elke ayahuasca-ceremonie had ze bovendien als een engel over ons gewaakt. Zodra iemand het moeilijk kreeg, knielde ze naast ons neer, hield onze hand vast. Soms masseerde ze ons hoofd en zong een icaro om positieve energie in onze geest binnen te brengen. Eunice was er altijd en overal geweest, druk in de weer met praktische zaken, maar ook en vooral met ons welzijn. Wanneer iemand ergens pijn had, nam ze ons mee naar de maloca. Dan liet ze haar handen onderzoekend over ons lijf gaan. Ze detecteerde de pijn en masseerde daarna op exact de juiste plekken, intuïtief en met resultaat.
En die laatste dag stond ze dus voor mijn bungalow.
‘Ik heb iets voor je gemaakt,’ zei ze. Ze vouwde een doek open en hield het voor zich uit. Ik was diep ontroerd, begon meteen te huilen, vroeg me onwillekeurig af waar ze de tijd had gevonden om een kunstwerk als dit te kunnen maken. Eunice was 7 dagen op 7 aanwezig geweest, zowat elk uur van de dag.
‘Dit hier is bobinsana,’ zei ze. Ze toonde de struik op het doek, de plant met sterk geneeskrachtige eigenschappen waar we thee van hadden gedronken.
‘Dit is ayahuasca,’ ging ze verder.
‘En dit is jouw arcana.’
Ze wees naar het konijn. Ik moest hardop lachen. Voor ik in Peru toegekomen was, had ik gedacht dat de sjamaan ons een arcana zou toewijzen, een beschermdier dat ons ons hele verdere leven zou bijstaan. Ik had gehoopt op een poema, een adelaar of een ander sterk roofdier dat me veilig zou doen voelen. Maar toen ik tijdens een ayahuasca-ceremonie in een andere dimensie had vertoefd, had ik ineens de vraag gekregen zelf een arcana te kiezen. Mijn gedachten werden onweerstaanbaar naar W toegetrokken, ons konijntje dat na tien jaar van onvoorwaardelijke liefde vorige zomer was gestorven. Zonder verder nadenken had ik gezegd “konijn”. Later die nacht, toen ik terug nuchter was, voelde ik even iets van spijt. Moest een dwergkonijn me nu levenslang beschermen?
Maar meteen daarna wist ik dat ik de enige juiste keuze had gemaakt en dat ik W niet mocht onderschatten. Hij was het dier dat me het meeste liefde had geschonken van alle dieren die in mijn leven waren geweest. Wat kon me meer beschermen tegen het kwaad?
Ik herinnerde me hoe ik vorige lente had gedacht snel te zullen sterven, hoe ik gedacht had dat ik sneller dood zou zijn dan ons prachtige witte konijn. En hoe het schatje een paar maanden later ineens was gestorven. Ik had een mengeling gevoeld van verdriet en opluchting. Hij was sneller gegaan dan ik.
En dus waakt dit dwergkonijntje over me. En zal het dat voor altijd doen. Ik weet dat hij zijn taak met volle overtuiging op zich heeft genomen. Met evenveel overtuiging als die waarmee ik voor hem heb gezorgd en over hem heb gewaakt tot zijn tijd was gekomen.
Ik nam het doek van Eunice aan, viel haar om de hals. Wist dat ik haar zou missen. Ze was de meest bijzondere vrouw die ik ooit had ontmoet. Een reservoir vol liefde, zonder bodem, altijd stromend.
Ik denk nog vaak aan haar. Met een kleine steek in het hart, omdat ze zo ver van mij is terwijl ze haar oneindige reservoir aan liefde nu aan anderen schenkt. Maar vooral met dankbaarheid omdat ik iemand als zij mocht ontmoeten.
0 reacties