Dus.

Geen enkele tekst hoort met het woord ‘dus’ te beginnen. ‘Dus’ houdt een conclusie in, een voorafgaand weten. Het is een vervolg op wat al daarvoor werd verteld.

En net daarom doe ik het deze keer bewust wel, begin ik deze blog met die concluderende ‘dus’. Want geen enkele constellatie van woorden, geen enkele klank, gedicht of lied, geen enkel gebaar kan ooit vatten hoe het nu precies was. Niets kan uitdrukken wat de maand die ik doorbracht in het Amazonewoud, ondergedompeld in de Shipibocultuur, echt heeft betekend, wat de sjamaan ons bijbracht. Geen enkele tekst kan overbrengen wat er in die dertig dagen door me heen is gegaan, hoe onverbrekelijk warm en intens de connectie er aanvoelde met de andere gasten, hoe krachtig mijn hele wereldbeeld dooreen werd geschud, hoe sterk mijn visie op het leven en op onze gezondheid een shift onderging.  

En dus (alweer dus) heb ik voor het eerst in mijn leven mijn armen machteloos in de lucht gegooid toen ik voor mijn laptop ging zitten, wist ik dat een exacte beschrijving van een ervaring die geen enkele lezer hier zelf meegemaakt heeft, niet te formuleren was, niet viel te delen. Of toch niet op een exacte manier.

Ik wist ook dat ik alles nog volop aan het verwerken ben. En dat dit nog een hele tijd zal duren. Want het is veel. Heel veel. En ongelooflijk intens.

En dus ga ik het in kleine stukjes en beetjes doen. Onbeholpen. Gestuurd door mijn intuïtie. Ik ga jou wat laten meekijken in mijn hoofd in de weken die volgen, een poging doen om uit te drukken wat eigenlijk niet uit te drukken valt. Omdat alleen wie ooit in Yosi Ocha was in staat is het zonder inspanning te begrijpen.

De hoogsensitieven zullen er het meest van oppikken. Hun hart opent zich vanzelf. Mijn naar nuchterheid strevende medemens het allerminst.

Misschien is dat jammer. Maar zelfs in de magie van Yosi Ocha kon ik niet de toverkracht verwerven om iemands geest en hart binnen te dringen en er de zaadjes te planten die ik van de sjamaan meekreeg. Ze zouden ook niet ontkiemen. Ik plant ze in het hart van wie ervoor openstaat, van wie ze wil ontvangen. Met elke blog wat meer.

Het is vreemd om weer thuis te zijn, op de plek waar ik vier weken lang zo hard naar heb gesnakt. Ik ben intens dankbaar en gelukkig, maar niets voelt nog hetzelfde als daarvoor. Ik ervoer intense vervreemding toen de zoon van de sjamaan me op de luchthaven van Iquitos afzette, toen ik naar binnen ging en weer in de gewone wereld stapte. Het voelde als een wereld die me ooit bekend was geweest, maar waarmee ik geen verbinding meer kon maken. Ik zag een hal vol mensen die voorovergebogen zaten, een schermpje in de hand. Ik zag uitdrukkingloze gezichten, hoorde stemmen uit luidsprekers klinken. En alles, werkelijk alles, leek me vreemd.

Na een tijd ging ik zitten. Voor het eerst ontgrendelde ik ook zelf mijn telefoon. Ik checkte even de krant nadat ik een maand geen idee had gehad, scrolde kort door Facebook. En sloot alles na een paar minuten al weer af. Want meteen overviel me een gevoel van ongeloof. Van ontgoocheling om wat was.

Niets was namelijk veranderd. Alsof de wereld even op pauze had gestaan om na een maand gewoon weer zijn gang te hernemen. Alsof die maand er helemaal niet was geweest en ik zeker niets gemist had. Er was nog steeds oorlog, politici waren nog altijd corrupt, mensen bleven nog steeds schelden op elkaar. Het voelde onwerkelijk, als een kwade droom, als een parallelle wereld naast de wereld waarin ik een maand doorgebracht had. En ik vroeg me af wat er gaande was in mij, waarom dit mij zo verwonderen moest.

Tot ik het begreep. Ergens in mij was de overtuiging ontstaan dat niet alleen ikzelf al die weken in een wereld van liefde en respect had vertoefd. Iets in mij geloofde dat de hele wereld dezelfde shift had doorgemaakt en in pure liefde baadde, elk geweld definitief had afgezworen.

Maar alles was gebleven.

Mijn maag kromp ineen. De heftigste maand uit mijn leven was net achter de rug. Het was geen sprookje geweest. Ik had ongelooflijk veel gehuild, geschreeuwd, gejammerd. De heimwee was bijtend geweest. Het gemis had als een mes gesneden door mijn hart. Ik had doodsangsten uitgestaan voor de gevaren van het oerwoud, en de ayahuasca had me twee keer rechtstreeks naar de hel gebracht waar ik alle angsten van vijftig jaar ver over me heen had gekregen.

Maar toen ik op het vliegtuig zat richting Lima, op de eerste vlucht van de drie, drong pas helemaal tot me door hoeveel mooier de wereld kan worden, dat een leven in echte harmonie met de natuur en met elkaar echt bestaat. Met een schok drong tot me door dat ik onbetaalbare levenslessen meegekregen had, inzichten van onschatbare waarde en kennis die niet alleen mijn eigen leven, maar ook dat van anderen mooier kon maken. Ik wist dat ik nooit meer dezelfde zou zijn. Wat ik nu wist, kon ik niet meer niet weten. Wat ik had ervaren, kon nooit meer worden gewist.

De avond voor mijn vertrek had de sjamaan gezegd dat ik nog een belangrijke taak had in de wereld, dat ik nog veel werk zou hebben om mensen te helen. Er was niets dat ik liever zou gaan doen. Mijn lijf trilde van pure opwinding.

Die nacht, toen het vliegtuig van Lima naar Madrid vloog, mee met de zon, mee met het licht, terwijl ik kotsmisselijk was en geen oog dichtdeed, terwijl ik dacht aan Marija en Alex en Denis en Lena en Mellek en alle andere prachtige zielen die ik in het regenwoud had ontmoet en waar ik mijn hart had aan vastgeklonken, terwijl ik dacht aan de sjamaan en zijn engel van een zus, aan al wat ik andere mensen wilde bijbrengen om ook hun leven een andere wending te geven, terwijl elke seconde me dichter bij thuis bracht, bij mijn geliefden en mijn droomjob, bij mijn missie, bij al wat ik ooit had gekend, wist ik één ding zekerder dan ooit:

Niets zou ooit nog hetzelfde zijn.

Het leven had een andere kleur, een andere klank, een andere smaak. Het had minstens vijf nieuwe dimensies.

Ik was oneindig dankbaar.