Er zit een stuiterbal in mijn hoofd. Vlagen van euforie wisselen af met pseudo-hartstilstanden. Ik heb de knoop doorgehakt. Ik heb zelfs al geboekt. Binnen minder dan twee weken is het zo ver. Dan ga ik naar de jungle. Een maand lang zal ik middenin het Amazonewoud leven bij een stam Shipibo indianen. Ik zal er een hutje krijgen met een bed en een stoel en heel veel goede zorgen. Er zal geen elektriciteit zijn, geen internet, geen comfort, maar wel de allergrootste luxe: rust en volledige focus op genezing.
Avontuur is niet my middle name. Het omgekeerde is zelfs waar. Ik ben dan ook doodsbang om dit avontuur aan te gaan. Maar niet banger dan ik ben om te sterven. En dus ga ik ervoor. In de volste overtuiging dat dit is wat ik nu moet doen.
Want diep in mij weet ik dit: de kanker waarvoor ik in 2022 behandeld werd, is er gekomen met een reden. Diep in mijn hart weet ik dat mijn hele levensweg naar deze uitkomst had geleid. En dat ik mijn lichaam en mijn geest grondig en diep moet helen als ik kans wil maken op definitieve genezing.
Kans. Garanties zijn er niet. Ik ben niet naïef. Ik ben ook niet doorgeschoten op een of ander spiritueel pad nu ik naar een sjamaan toe ga. Ik heb naast de info vanuit de Shipibo-gemeenschap zelf grondige research gedaan en wetenschappelijke publicaties gelezen. Ze waren moeilijk te vinden. Er is nog relatief weinig onderzoek gedaan naar de effecten van ayahuasca, san pedro en andere plantenmedicijnen uit het regenwoud. Er wordt geen geld voor vrijgemaakt door de farma-industrie, die de meeste onderzoeken sponsort en er hier geen baat bij heeft, en de meeste westerse dokters betonen er geen enkele interesse voor. Maar iets dat ik al lang wist, werd me nog duidelijker: lichaam en geest zijn één. En genezen is een totaalaanpak. De waarheid is dat onze westerse geneeskunde heel veel heeft bereikt, maar dat ze dit totaalplaatje volledig uit het oog is verloren. Hoe trauma op onze volledige gezondheid inwerkt, hoe onze gedachten ons lijf ziek kunnen maken en hoe elke ziekte er komt door onbalans in dat lichaam. Er is nauwelijks kennis over bij onze dokters en vaak is er ronduit ontkenning. Nochtans is al lang wetenschappelijk aangetoond dat trauma letterlijk in onze cellen opgeslagen wordt, tot in ons DNA, zodat we het zelfs kunnen doorgeven aan volgende generaties, en dat praten over trauma nooit genoeg is om ons ervan te bevrijden.
Ik heb de allerbeste plek gezocht in Peru, de meest authentieke, zonder westerse uitbaters. Ik heb de verhalen gelezen over misbruiken in bepaalde retreats, over sjamaans die geen sjamaans zijn en verkeerde dosissen toedienen, met desastreuze gevolgen, ik ken het verhaal van Selah Sue die bakken kritiek kreeg toen ze naar Nederland gegaan was voor ayahuasca en eerst in de wolken was, maar daarna in haar depressie herviel. Daarom heb ik hard gezocht naar die ene plek van pure liefde en eeuwenoude grondige kennis en weet ik dat ik bij thuiskomst niet op mijn lauweren mag rusten zodat ik niet in hetzelfde stramien herval, dat ik hard zal moeten blijven werken om mijn diepste zelf te blijven koesteren zonder de lagen die het bedekken.
En dus leg ik mijn hele lijf en geest binnen een paar weken in de handen van maestro Heberto, de sjamaan die me intens zal begeleiden zodat ik de ballast daar achter kan laten, in dat oord van de puurste natuur, zodat ik me kan ontdoen van de spanningen die ervoor zorgen dat mijn hele lijf voortdurend verkrampt is, dat ik soms tien keer wakker word op een nacht, dat ik al om 4 uur niet eens meer kan blijven liggen van de pijn. Hij zal me ayahuasca laten drinken en san pedro, gedoseerd volgens wat ik aan kan, hij zal kruiden gaan plukken in het regenwoud, helemaal op maat, hij zal me bekijken als de totaalmens die ik ben en me op alle niveaus helpen genezen. Ik weet dat het erg zwaar zal worden, dat ik eerst door de duisternis moet om het licht te kunnen zien, dat ik alle trauma die in me opgeslagen zit zal herbeleven omdat laag na laag bloot zal komen te liggen, dat ik in dat prachtige regenwoud soms door de hel zal gaan. Maar ik weet ook dat ik duizend kilo lichter terug zal keren. En daar moet ik het voor doen.
Share the love you have received, staat op de website. Deel de liefde eens je weer thuis bent, verspreid onze boodschap. Ik zal het met heel veel overtuiging doen. En met een nieuwe dosis energie, dat ongrijpbare ding dat ik de laatste maanden steeds meer tekort kwam, dat zo vaak voor frustratie zorgde omdat de vermoeidheid met de week, met de dag zelfs intenser werd. Omdat elke minieme poging om Flow with Life weer wat leven in te blazen werd bestraft met uitputting. Het zorgde voor gevoelens van onmacht.
Ik heb me overgegeven, me er bij neergelegd. Alles on hold gezet. Werken gaat niet. Ook niet als ik het super graag doe. Ook niet als het maar een klein beetje is. Het heeft op dit moment geen zin. Mijn lichaam is moe, zo moe.
Wat deze droomjob een droomjob maakt, is trouwens dat ik andere mensen kan afhelpen van hun angsten. En dat lukt. Bij anderen. Ik heb de mooiste resultaten gezien, transformaties die ik niet voor mogelijk had gehouden. Bij anderen. Ik zag prachtige dingen.
Bij anderen.
Maar zelf blijf ik achter met angsten en fysieke spanningen waar geen kruid tegen gewassen lijkt. Ik blijf elke dag mediteren, ademhalingsoefeningen doen en yoga. Het helpt zeker. Het heeft me behoed voor de mentale instorting. Zonder deze tools had ik het nooit volgehouden. Maar het is niet genoeg. De vele trauma’s zitten te diep, ze raken er niet uit. Samen met de zware kankerbehandelingen hebben ze me de das omgedaan. Alle uitputting die er al jaren was werd door mijn ziekte tot op de bodem uitgediept. Ik ben op.
Ik ga dus naar Peru. Geen idee hoe ik er zal geraken, met die ogen die om zeven uur ’s avonds al dicht beginnen te vallen. Geen idee hoe ik met dat uitgeputte lijf drie vluchten na elkaar moet nemen in mijn eentje zonder om te vallen van de vermoeidheid. Maar het moet. Het voelt als de enige keuze, mijn enige kans.
En dus zal ik verjaren in een hutje met een bed en een stoel. De geluiden van het oerwoud zullen doen wat ze doen. Geen idee wat dat zal zijn. Maar ik kijk er naar uit. Ik geef me over.
0 reacties